Erdogan: De pleegvader van Nederlandse-Turken

En juist bij dat woord wil ik even stilstaan.. ons. Wie is dat nou ons of wij? Telkens blijkt maar weer in Nederland dat wanneer de allochtone gemeenschap successen boekt of sociaal wenselijk gedrag vertoont zij worden geëigend als een van het geheel, als goed geïntegreerd en als ‘Nederlander’. Wanneer echter diezelfde allochtonen iets zeggen, roepen of doen wat afwijkt van het sociaal wenselijke worden ze verstoten als ‘de ander’. Oftewel het kinderlijke geest komt steeds naar boven en zegt iedere keer weer: ‘wil je met ons meespelen dan moet je spelen volgens onze regels en anders doe je niet mee!’.

Ik kan een hele tekst wijden aan waarom de kwestie Yunus mij zo irriteert of waarom ik het goedkoop vind van de Nederlandse media dat er enkel en alleen wordt ingezoomd op de seksuele geaardheid van het pleeggezin, maar dat doe ik vandaag maar niet. Jeugdzorg heeft genoeg aan zijn vingers en ik vertrouw mijn landgenoten (nee niet de Turken, alle inwoners van Nederland) dat zij na dit gebeuren ervoor zullen zorgen dat Jeugdzorg voortaan transparanter en beter te werk gaat. Nee, vandaag wil ik het hebben over ‘de’ tolerante Nederlander.

Waar komt in godsnaam de misplaatste arrogante houding vandaan dat alleen en enkel Nederland zich met deze kwestie zou moeten kunnen en mogen bemoeien? Heeft Nederland als lid van de EU een monopoly op dit probleem of voelen ze zich gekrenkt in hun ego dat een land als nota bene Turkije (wat natuurlijk een land is dat zelf met allerlei controverse te maken heeft en natuurlijk alles behalve democratisch en westers is volgens vele Nederlanders) zich bemoeit met deze kwestie? Dit lijkt eerder op de Nederlander die het niet kan hebben in zijn taal te worden verbeterd door zijn allochtone landgenoot. We krijgen immers nog steeds reacties als: ‘so, jij spreekt goed de Nederlandse taal.’ Ja gek he? Voor iemand die hier geboren en getogen is.

De kwestie Yunus bewijst een ding en dat is dat Nederland hier nogmaals bewijst kritiek van de ‘ander’ niet te kunnen hebben en dat de ‘ander’ meteen wordt buitengesloten zodra hij dat doet. Denk aan slogans als: ‘ga terug naar je eigen land!’, ‘zet dan maar jeugdzorg op in Turkije!’, etc. Dit bewijst voor mij alleen dat Nederland nog een lange weg in tolerantie en ware vrijheid van meningsuiting te gaan heeft.

De fout ligt eigenlijk niet bij Nederland, Nederland heeft zichzelf altijd goed omschreven met één woord: tolerant. Dat houdt in dat bepaalde dingen worden toegestaan, maar niet geaccepteerd. Het wordt zoals het woord het zegt getolereerd. Dus wanneer de maat vol is zeggen we: ‘ja maar ho even, dit kan toch niet?’ Volgens mij is hier maar een ding wat niet kan en dat is dat Nederland zijn burgers, alle burgers moet accepteren als deel van het geheel en iedereen serieus moet nemen. Zolang Nederland dat niet doet en niet al zijn burgers serieus neemt zal een groot deel van de allochtone bevolking zich steeds meer associëren met leiders als Tayyip Erdogan en steeds meer distantiëren met een premier als Rutten. Een beetje als in een familie, als mama je niet serieus neemt ga je naar papa. Misschien niet leuk voor dhr. Rutte om te horen, maar voor veel Turken is op dit moment Erdogan de vader van het gezin.